Chopin – Etiudy

Po tej etiudzie pozostało takie wrażenie, jak po cudownym sennym widzeniu, które na pół obudzeni, chcielibyśmy jeszcze raz uchwycić – pisał o chopinowskiej Etiudzie As-dur R.Schumann. Nie tylko w odniesieniu do tej etiudy należałoby odnieść trafną myśl Schumanna. Osobliwa poetyka w obcowaniu z każdą z chopinowskich etiud narzuca się z całą oczywistością. Właśnie poetyka, a nie pianistyczna technika, z którą formę etiudy należałoby jednoznacznie kojarzyć. Co prawda Chopin zainspirowany ekwilibrystyka dźwiękową koncertów Paganiniego wysłuchanych w Warszawie w 1829 roku, świadomie nawiązał do gatunku. którego celem jest opanowanie określonego technicznego problemu lub też popis wykonawczej sprawności. Podobnie jak w etiudach współczesnych mu kompozytorów: Clementiego, Cramera, Czernego, Hummla i in., także w jego obu cyklach op. 10 i 25 uzupełnionych trzema utworami napisanymi do Méthode des Méthodes znajdujemy pełny rejestr ćwiczebny rodzajów artykulacji i faktur (etiudy tercjowe, sekstowe, oktawowe, akordowe, arpeggiowe, pasażowe, chromatyczne, staccatowe, legatowe itp.). Nasycenie elementami techniki o niebywałej skali pianistycznych trudności jest w Etiudach niezmiernie silne. Zresztą Chopin świadom tych trudności, których pokonanie do dziś stanowi pianistyczny Rubikon, zadedykował je wirtuozowi swoich czasów – Franciszkowi Lisztowi.