Warszawski Salon Muzyczny. Arte dei Suonatori Piano Quartet

Wszyscy kompozytorzy, których utwory zostały zarejestrowane na niniejszej płycie, mieli swój twórczy wkład w kulturę salonową końca XVIII i początku XIX wieku w jej najlepszym wydaniu. Uczestniczyli w niej na różne sposoby: jako gospodarze, goście, wykonawcy lub kompozytorzy. Termin „salon” odnosił się zarówno do miejsc, jak i wydarzeń. W bogato umeblowanych komnatach arystokratów lub skromniejszych pokojach mieszczaństwa regularnie zbierała się grupa możnych, artystów, pisarzy, filozofów, polityków, naukowców, muzyków i uzdolnionej młodzieży, żeby rozmawiać, czytać, słuchać muzyki, jeść i czasami tańczyć. Były to najczęściej spotkania elitarne, dla wybranych. (...) Wzorem dla warszawskich salonów XIX wieku były oświeceniowe salony francuskie. Ostatni król Polski, Stanisław August Poniatowski, zanim objął tron, chłonął atmosferę paryskiego salonu madame Geoffrin, dokąd zapraszano francuskich encyklopedystów. Jako monarcha Poniatowski zainicjował obiady czwartkowe, na których bywali uczeni i artyści. W warszawskich czasach Fryderyka Chopina w mieście działało kilkanaście liczących się salonów, w których ważną rolę pełniła muzyka. Szczególnie istotny dla niniejszej płyty jest salon Barbary i Franciszka Wołowskich, rodziców Marii z Wołowskich Szymanowskiej. Bywali w nim Józef Elsner i Franciszek Lessel.