Warszawska Tabulatura Organowa

„Warszawska Tabulatura Organowa” była jedynym większych rozmiarów źródłem muzyki na instrumenty klawiszowe z terenów Rzeczypospolitej z drugiej połowy XVII wieku znanym dwudziestowiecznym badaczom. Powstała najprawdopodobniej na pograniczu Mazowsza i Prus, została odnaleziona w nieznanym miejscu i czasie (najprawdopodobniej na przełomie XIX i XX wieku) przez Aleksandra Polińskiego, po czym znajdowała się w Warszawie, gdzie najprawdopodobniej spłonęła podczas pożaru Biblioteki Ordynacji Krasińskich w październiku 1944 r. Sporządzony przez Adolfa Chybińskiego w 1924 r. całościowy odpis intawolatury, określanej w piśmiennictwie muzykologicznym jako „Warszawska Tabulatura Organowa”, zaginął – jak się wydaje, bezpowrotnie – w latach 60. XX wieku. Obecnie znana jest niepełna kopia tego odpisu, wykonana w 1964 r. przez Czesława Sikorskiego, oraz szereg odpisów częściowych. Jedyny atrybuowany utwór z tabulatury – Praeludium Joh. Podbielskiego – zachował się w kopii odpisu Aleksandra Polińskiego, sporządzonej w 1910 r. przez Jarosława Leszczyńskiego.

Nowa edycja prezentuje źródło w układzie znanym przedwojennym badaczom. Uwzględnia hipotetyczne wnioski dotyczące pierwotnego kształtu niektórych kompozycji oraz lekcje odnalezionych konkordancji. Autor dokonał rekonstrukcji repertuaru, jaki zawierało oryginalne źródło, przeprowadzając ewaluację kilkunastu na ogół częściowych kopii powstałych głównie w latach 50. i 60. XX wieku oraz wykorzystując przekazy znane z konkordancji (w wielu wypadkach przez niego odnalezionych) zapisanych w nieistniejącym źródle kompozycji. Tom obejmuje edycje 73 spośród zapewne pierwotnie 95 utworów zawartych w oryginalnym źródle, skomponowanych na organy (instrument klawiszowy) lub stanowiących zapewne akompaniamenty do utworów wokalnych, obszerny wstęp, tablice synoptyczne, zasady edycji, wykaz skrótów, ilustracje oraz komentarz krytyczny. Wydany został w redakcji dwujęzycznej: polskiej i angielskiej.