Grażyna Paciorek-Draus Tomasz Sikorski : Muzyka fortepianowa

Samotność i twórczość – te dwa fenomeny definiują życie Tomasza Sikorskiego (1939–1988), pianisty, kontrowersyjnego kompozytora wyniesionego i odrzuconego, który konsekwentnie i uparcie pracował nad stylem wypowiedzi artystycznej, co przyniosło wykrystalizowanie się oryginalnego języka dźwiękowego. Człowieka o wyrazistej osobowości, niełatwych relacjach z rzeczywistością i traumatycznym losie. Autorka przedstawia życie i twórczość fortepianową Sikorskiego, poszukując ulotnych związków między osobowością artysty a jego dziełem. Perspektywę psychologiczną dla tychże poszukiwań stanowi teoria dezintegracji pozytywnej Kazimierza Dąbrowskiego – jedna z najważniejszych koncepcji rozwoju przez twórczość. Gruntowna obserwacja utworów fortepianowych Sikorskiego obejmuje badanie morfologii oraz omówienie ich symboliki i przekazu. Analiza formalna, strukturalna, harmoniczna oraz interpretacja teoretyczna dotykają wszystkich elementów dzieła. Rozważania uwzględniają także próbę ukazania idiomu twórczego Sikorskiego poprzez skonfrontowanie własnych odkryć badawczych autorki z powszechnie przyjętymi opiniami, wiążącymi jego kompozycje z takimi nurtami jak sonoryzm i minimal music.