Piotr Orawski, Lekcje muzyki · Barok · Sacrum i profanum

Barok. Sacrum i profanum kontynuuje wątki podjęte w II tomie Lekcji muzyki zatytułowanym Rozkwit Baroku, lecz tu uwaga autora skupia się na formach wokalnych, odsłaniając nie tylko tajniki ich struktury formalnej, ale także rolę jaką w ich rozwoju odgrywała retoryka muzyczna. Szczegółowe omówienie źródeł opery, oratorium, mszy, nieszporów oraz kantat pozwala lepiej zrozumieć ich dalszą ewolucję i wzajemne współzależności. Nie jest to jedynie relacja muzykologa, lecz przede wszystkim historyka kultury. Obserwujemy rozwój form muzycznych przez pryzmat wydarzeń historycznych, zmian religijności i prądów kulturowych im towarzyszących. Podsumowaniem obu „barokowych” tomów Lekcji muzyki są portrety najwybitniejszych kompozytorów tej epoki. „Kiedy bowiem rozmaite wątki barokowej sztuki dźwięku trzeba sprowadzić do wspólnego mianownika, by dokonać ich syntezy, to okazuje się, że takim wspólnym mianownikiem jest osobowość kompozytorów tamtych czasów. To chyba pierwsza epoka w dziejach sztuki dźwięku, która z jednej strony była jeszcze epoką szkół i stylów, a z drugiej strony stała się epoką artystycznych indywidualności”. W zwięzłych, lecz pełnych treści szkicach przedstawieni zostali: Georg Böhm, Dietrich Buxtehude, Jean-Philippe Rameau, Antonio Vivaldi, Claudio Monteverdi, Heinrich Schütz, Henry Purcell, Georg Philipp Telemann, Georg Friedrich Haendel i Jan Sebastian Bach. Tom III dedykowany jest Mirosławowi Perzowi.